เมื่องานละครเวที มันใช้วิธีเล่าแบบ ต้องเห็นกับตา สัมผัสได้กับตัวโดยไม่มีเครื่องมือใดๆมาขวางและเมื่อเสร็จงาน ก็ต้องการการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างตัวเป็นๆ มีคนกับคนมาเป็นองค์ประกอบรับรู้ 'พื้นที่' จึงเข้ามาเป็นปัจจัยหลักของการสร้างสรรค์ให้กำเนิดงาน พื้นที่ต้องแปรเป็นทั้งเวทีแสดงงาน พื้นที่สร้างงาน จุดเชื่อมคน พื้นที่พูดคุย ภาชนะใส่ต้นกล้า และ hardware เหมาะๆ และสุดท้ายของปลายทางที่หมายให้เกิดที่สุดก็คือ 'พื้นที่' ที่คนทำและทีมงาน คนทำและคนดู คนดูและคนดู ได้มาเจอกัน พูดคุยถกเถียง ชื่นชม ด่าทอ จับมือ เม้าท์มอย กันด้วยเนื้อหนังมังสาของมนุษย์กับมนุษย์จริงๆ คนทำละครจึงมักมีจิตผูกพันคล้ายเป็นบุญ/กรรมเก่ากับการ 'หา' พื้นที่อยู่ตลอดเวลาเพื่อการใส่/สร้างเรื่องที่จะเล่าลงไปให้พอดี คงคล้ายกับพ่อแม่ที่ต้องหาโรงเรียนหรือสถานเลี้ยงลูก FoFo Hut ก็เกิดขึ้นเพราะเหตุผลอะไรเหล่านี้ ประกอบกับความเฉลียวใจหวิวๆว่า 'พื้นที่' ที่เอื้อให้เกิดงานมันน้อยลงไปและหายากขึ้นทุกวัน ทางเราคนทำละครเล็กๆกลุ่มหนึ่งจึงเกิดความกระตือรือร้นค้นหา 'พื้นที่มั่น' มั่นแบบทำการเช่า รันพื้นที่เอง ไม่ต้องไปขอใช้ชั่วคราวหรือต้องไปเจรจาสร้างความเข้าใจอะไรให้เหนื่อยล้า เราเริ่มจากความจำเป็นเบื้องต้น คือหาพื้นที่ 'ซ้อม' ก่อนเลย คือไม่ต้องรู้ว่าจะแสดงอะไรแล้วนาทีนี้ ขอพื้นที่บ่มเพาะไว้ก่อน พื้นที่ปลอดภัยตั้งต้นที่จะนำไปสู่ความคิดสร้างสรรค์อะไรบางอย่างในกาลข้างหน้า
หาไปเรื่อยจนมาจบที่ห้องเล็กจิ๋วบนชั้นสามของสถาบันปรีดี พนมยงค์ ห้องโล่งๆขนาดไม่น่าเกิน 4คูณ8 เมตร กระจกปิดตายเพราะมีนกมาครอบครอง ไม่มีรางไฟ ไม่มีระบบเสียงใดๆ มีแค่ห้อง ผนัง และพื้น ...แค่นี้ก็น่าจะ...พอ การตัดสินใจเช่านั้นไม่ยากเย็น ไม่ต้องมีหมอดูมาเดาก็หยั่งรู้ได้เลยว่าพื้นที่นี้ฮวงจุ้ยดีงามเหลือเกิน เพราะชั้นล่างของสถาบันคือโรงละครพระจันทร์เสี้ยว ห้องบีฟลอร์ ห้องกระจก ลานน้ำพุ และหอประชุมพูนสุข พนมยงค์ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นพื้นที่แสดงทั้งสิ้น โรงบ่มเพาะงานละครอยู่ด้านบน โรงแสดงละครอยู่ด้านล่าง เดินทางสะดวก มีรถไฟฟ้าผ่าน ความสุขของคนทำจะไปหาจากไหนได้อีก โมเดลนี้ช่างเหมือนความฝันที่เป็นจริง พวกเรารวมตัวกันได้ 4 คน มี -เดียว จตุพร -ผึ้ง ดลฤดี -ชวน จตุรชัย -อิ๋ว ปานรัตน ลงขันกันเองเป็นทุนตั้งต้นเพื่อปรับปรุงพื้นที่ และเปิดใช้งานอย่างชื่นบานในเดือนตุลาคม 2557 เราต่างเอางานมาซ้อมกันที่ห้องเล็กๆนี้อย่างต่อเนื่อง เกิดความไหลลื่น อุปสรรคที่ต้องกังวลเกรงใจใดๆก็น้อยลง มีโฟกัสกับเนื้องานมากขึ้น นอกจากนั้นเวลาไม่มีซ้อมก็จะมีการ จัดกิจกรรมต่างๆเพื่อสมทบค่าเช่ารายเดือน เริ่มแรกก็เป็นกิจกรรมกันเอง เพราะอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนสายเดียวกัน เช่นโยคะสำหรับนักแสดง การใช้เสียง การร้องเพลง ละครสร้างสรรค์ ฯลฯ
หลังๆเริ่มมีเพื่อนๆของเพื่อนๆมาจัดกิจกรรมเพิ่มมากขึ้น ห้องเล็กๆนี้เคยแปรสภาพเป็นฉากห้องนอนในละครโทรทัศน์มาแล้ว และที่น่าภูมิใจมากๆก็คือ มันเคยแปลงเป็นพื้นที่แสดงให้กับกลุ่มละครอาชีพมาถึง 3 ครั้งด้วยกัน โดยรวมๆแล้ว ตลอด 3 ปีที่ผ่านมา ห้อง FoFo Hut มีคนมาใช้ไม่เคยหยุด ด้วยค่าเช่าที่พอสู้ไหว และไม่จำกัดเวลาเข้าออก ทำให้เอื้อต่อธรรมชาติของการสร้างงานละครเล็ก อีกทั้งเมื่อเดินลงมาข้างล่างก็เหมือนเข้าสู่ชุมชนคนละครย่อมๆ ให้ความรู้สึกทั้งแข็งแรงและอบอุ่นใจ
It's play time Creative Movement
ย้อนคิดแล้วมันคือพื้นที่ที่น้อยแต่มาก ต้นทุนไม่เวิ่นเว้อแต่ผลผลิตนั้นมหาศาลสร้างสรรค์จริง ทำให้เห็นได้ชัดถึงความเป็นกลุ่มก้อน หรือจะมากไปถึงความเป็นเครือข่ายก็ว่าได้ และมีพลังสร้างสรรค์อย่างเป็น รูปธรรมมากๆในช่วงเวลานี้ อย่างไรก็ดี ปัจจุบัน 'พื้นที่' แห่งนี้กลายเป็นโมเดลอุดมคติไปเสียแล้ว ทั้งๆที่เคยเกิดขึ้นจริง โมเดลนี้อาจจะไม่เกิดขึ้นอีกแต่ถือเป็นแบบที่น่าสนใจ เป็นไปแล้วและเป็นไปได้ หวังไว้คงได้มี FoFo Hut แห่งใหม่ๆอีกหลายๆแบบ หลายๆที่ในเร็ววัน ขอบคุณที่ครั้งหนึ่งเคยเป็น 'พื้นที่สร้างสรรค์' ประโยชน์มากมาย FoFo Hut-- ตุลาคม 2557-สิงหาคม 2560 •จดไว้จำ: กิจกรรมที่เคยเกิดขึ้นในห้อง FoFo Hut อย่างคร่าวๆ -โยคะเพื่อนักแสดง -โยคะสำหรับบุคคลทั่วไป -เวิร์คชอปละครสร้างสรรค์ -เวิร์คชอปการเคลื่อนไหวสำหรับเด็ก -เวิร์คชอปการแต่งหน้าเพื่อการแสดง -เวิร์คชอปการพูดต่อหน้าชุมชน -เวิร์คชอปการแสดงต่างๆกว่า 10 ครั้ง -คอร์สสอนร้องเพลง -สถานที่แคสติ้ง -สถานที่ถ่ายทำละครโทรทัศน์ -สถานที่ถ่ายทำภาพยนตร์สั้น -สถานที่ซ้อมละครกว่า 30 เรื่อง •ดูรูป/ติดตามข่าวได้ที่เพจ FoFo Hut